သယံဇာတနှင့်ပတ်သက်ရင်
အမျိုးသားစာဆိုကြီး ဆရာဇော်ဂျီဟာ နိုင်ငံရဲ့ရှေ့ရေးကို ပြက်ပြက်ထင်ထင်မြင်ခဲ့တယ်လို့ ဆရာ့ရဲ့ကဗျာတွေထဲက တချို့ကို ဖတ်ပြီးတွေးမိပါတယ်။ အဲဒီကဗျာတွေထဲမှာ ” တို့တိုင်းပြည်” ဆိုတဲ့ ကဗျာလည်းပါပါတယ်။ ဆရာက ကိုယ့်နိုင်ငံ၊ ကိုယ့်လူမျိုးတွေကို
” ထလော့မြန်မာ၊ အိုမြန်မာတို့
တို့ရွာတို့မြေ၊ တို့ရွာမြေဝယ်
စေတီစပါး၊ များလည်းများ၏
များပါလေလည်း၊ တမွဲမွဲနှင့်
ဆင်းရဲကာသာ၊ ကာလကြာလျှင်
ယာစကာမျိုး၊ တညိုးညိုးနှင့်
ပုထိုးမြင့်မောင်း၊ ကျောင်းကြိုကျောင်းကြား
လှည့်လည်သွားလျက်၊
မစားရလေ၊ ဝမ်းမဝ၍
ဆွမ်းမျှမတင်နိုင် ရှိမည်တည်း” လို့ ကဗျာပထမပုဒ်မှာတင် စသတိပေးခဲ့တာပါ။
ခုတော့အားလုံးသိတဲ့အတိုင်းပါပဲ။ မြန်မာ့ဆန်စပါးတွေရဲ့ အရည်အသွေးဟာ ပေမီဒေါက်မီမရှိလို့ ထိုင်း၊ ဗီယန်နန်စတဲ့ နိုင်ငံတွေကလောက် ကမ္ဘာ့ဆန်စျေးကွက်မှာ စျေးမရကြပါဘူး။ တကယ်တော့ဒါဟာ စိုက်ပျိုးရေးမှာ နည်းမှန်လမ်းမှန်မကျင့်သုံးနိုင်တာကိုပြနေတာပါပဲ။ ကိုယ့်စိုက်ပျိုးမြေသယံဇာတကို အကောင်းဆုံးအသုံးမပြုနိုင်သေးတာပါ။
နောက်ဒုတိယအပိုဒ်မှာ ဆရာသတိပေးထားတာက
” တို့ရွာတို့မြေ၊ တို့ရွာမြေဝယ်
ရေချိုသောက်ရန်၊ မြစ်ချောင်းကန်နှင့်
သီးနှံချိုပြား၊ များလည်းများ၏
များပါလေလည်း၊ တမွဲမွဲနှင့်” တဲ့။
ခုတော့ မြစ်ချောင်းတွေ၊ ကန်တွေလည်း ရေမချိုတော့ပါ။ သောက်သုံးလို့မရတော့ပါ။ ရေကန်အများစုဟာ တဖြည်းဖြည်း ခမ်းခြောက်လာနေပါတယ်။ မြစ်တွေဆိုတာကလည်း ရွှေမှော်တွေကြောင့် နောက်ကျိတဲ့မြစ်တွေ၊ သစ်တောပြုန်းလို့ ကောလာတဲ့ဖြစ်ရပ်တွေနဲ့ ရင်လေးစရာပါ။
ကျနော်တို့နိုင်ငံဟာ သယံဇာတ စီမံခံခွဲ့မှုမှာ ညံ့ခဲ့ကြတယ်။ မမှန်ကန်ခဲ့ကြဘူး။ ဒါတွေကို ဒီတိုင်းကြီးရှေ့ဆက်သွားလို့တော့ ဆရာ့ကဗျာထဲကလို ” မြင်သာမြင်ရ မစားရ” ဖြစ်သွားနိုင်ပါတယ်။
သယံဇာတ စီမံခန့်ခွဲမှုမှာ ခုချိန်ထိ ပြည်သူတွေ ပူးပေါင်း ပါဝင်ခွင့် မသာသေးပါဘူး။ ဒီတော့ ဘာလုပ်ကြမလဲဆိုတော့လည်း လောလောဆယ် ဘာမှမလုပ်နိုင်သေးပါလို့ပဲ စိတ်မကောင်းစွာဖြေရမှာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သံယံဇာတ ကိစ္စဟာ သိပ်အရေးကြီးဆိုတာ ခေါင်းထဲထည့်ထားကြဖို့ပဲတတ်နိုင်ပါတယ်။ ဒီတော့ ကိုယ်ဒေသက သယံဇာတနဲ့ပတ်သက်ရင် အနာဂတ်အတွက် ကြိုတင်စဥ်းစားမှုတွေ လုပ်ထားကြပါလို့ တိုက်တွန်းလိုက်ပါရစေ..။
အများကစိတ်ဝင်စားရင်၊ အများကဆန္ဒရှိရင် တနေ့တော့ ကျနော်တို့နိုင်ငံရဲ့ သံယံဇာတတွေကို သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ထိခိုက်မှုအနည်းဆုံးနည်းနှင့် အသုံးပြုနိုင်ရမှာ သေချာပါတယ်။
ချမ်းမြ
No Comments